Niemczyk Stanisław

nauczyciel, społecznik, działacz ruchu regionalnego. Urodził się 21 września 1914 roku w Dziedzicach (Ochodza). Ojciec był kolejarzem, matka prowadziła gospodarstwo i wychowywała sześcioro dzieci. Wszystkie dzieci ukończyły szkoły średnie, co w tamtych czasach, w rodzinach robotniczo – chłopskich należało do rzadkości. W 1935 roku ukończył Seminarium Nauczycielskie w Cieszynie, ale nie od razu podjął pracę zawodową. Odbył służbę wojskową, w czasie której ukończył Szkołę Podchorążych i otrzymał nominację na podporucznika rezerwy. Od 1936 roku do wybuchu II wojny światowej pracował jako nauczyciel w Szkole Powszechnej w Chybiu i w Zabrzegu. 28 sierpnia 1939 roku został zmobilizowany i oddelegowany do 21 Dywizji Piechoty Górskiej - jako dowódca plutonu moździerzy i CKM. 21 września 1939 roku został ciężko ranny i dostał się do niewoli niemieckiej. Przebywał w niej prawie pięć i pół roku, aż do zakończenia wojny. Trafił najpierw do Oflagu XIB, a potem do Oflagu IIC (Woldenberg). Po powrocie z niewoli do domu, przez kilka miesięcy chorował, a następnie do końca 1945 roku pracował jako nauczyciel w szkole w Zabrzegu. Po odejściu z zawodu nauczycielskiego podjął pracę w przemyśle. W latach 1946-1975, jako pracownik umysłowy pracował w kilku zakładach. Ostatnim z nich były Zakłady Rowerowe „Apollo”, późniejsza Fabryka Samochodów Małolitrażowych Oddział Czechowice - Dziedzice. Swą społecznikowską pasję odziedziczył po matce, znanej w Dziedzicach działaczce kobiecej, przewodniczącej Związku Niewiast Katolickich. Przez trzy kadencje (12 lat) był bezpartyjnym radnym Powiatowej Rady Narodowej w Bielsku - Białej. W okresie zatrudnienia w FSM pełnił funkcję przewodniczącego Zakładowego Zespołu Radnych oraz reportera zakładowego radiowęzła. Poświęcając własne urlopy, pracował w komitecie budowy nowej siedziby Liceum Ogólnokształcącego w Czechowicach - Dziedzicach oraz przy odbudowie Domu Robotniczego - obecnie Miejskiego Domu Kultury w Czechowicach - Dziedzicach. Społecznie przez kilka lat kierował pracą uczniów Liceum Ogólnokształcącego w Czechowicach - Dziedzicach przy budowie parku miejskiego i miasteczka ruchu drogowego. Był aktywnym działaczem Koła Przyjaciół Czechowic - Dziedzic. Wiele czasu poświęcał poznawaniu historii, szczególnie Czechowic - Dziedzic. Była to jego wielka pasja. Przez 13 lat zebrał 9500 eksponatów dokumentujących historię miasta i okolicy. Miał wielką nadzieję, że w przyszłości staną się zalążkiem Miejskiego Muzeum Regionalnego. Aby spopularyzować tą ideę wśród lokalnego społeczeństwa, wraz z innymi członkami Koła Przyjaciół Czechowic - Dziedzic, zorganizował kilka wystaw, na których prezentowano zebrane eksponaty. Niestety, jego wielką aktywność społeczną zahamowały dolegliwości związane z odniesionymi w 1939 roku ranami i pobytem w obozie jenieckim. Z coraz większym trudem się poruszał, zaczął tracić wzrok. Mimo to, uzbrojony w wielkie szkło powiększające penetrował strychy w poszukiwaniu skarbów historycznych, chcąc ocalić je od zniszczenia. Całkowita utrata wzroku zmusiła go do wycofania się z życia zawodowego i społecznego. Ostatnie kilkanaście lat życia spędził w domu, otoczony rodziną i wiernymi przyjaciółmi, dziś już w większości nieżyjącymi, którzy do końca o nim pamiętali. Za swą społeczną pracę został odznaczony między innymi: Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Medalem „Za udział w wojnie obronnej Polski 1939”, Odznaką Tysiąclecia, Srebrnym Krzyżem Zasługi, Złotą Odznaką Zasłużonemu w Rozwoju Województwa Katowickiego, Złotą Odznaką „Za opiekę nad zabytkami”, Medalem za Zasługi dla Miasta i Gminy Czechowice - Dziedzice.  Zmarł w 1988 roku. Został pochowany na cmentarzu a Dziedzicach.