Kopeć Eugeniusz

historyk, działacz ruchu regionalnego. Urodził się 30 grudnia 1933 roku w Czechowicach w rodzinie robotniczej Adolfa i Ernestyny z domu Morończyk. Podczas okupacji hitlerowskiej uczęszczał do niemieckiej szkoły podstawowej (1942-1944), ucząc się jednocześnie prywatnie w języku polskim. W latach 1945- 1949 uczył się w Szkole Podstawowej nr 5 w Czechowicach. Po ukończeniu Szkoły Podstawowej uczęszczał do Liceum Ogólnokształcącego w Czechowicach - Dziedzicach, gdzie w 1953 roku złożył egzamin dojrzałości. Następnie podjął studia na Wydziale Filozoficzno – Historycznym Uniwersytetu Jagiellońskiego, które ukończył w 1957 roku. W okresie studiów uczestniczył w studenckim ruchu naukowym, a w roku akademickim 1956/1957 pełnił obowiązki prezesa Stowarzyszenia Historyków Uniwersytetu Jagiellońskiego. Ujawnione w czasie studiów zainteresowania naukowe, zdecydowały o jego dalszej zawodowej drodze. Po ukończeniu studiów podjął pracę w Szkole Podstawowej nr 3 w Bielsku - Białej. Po roku został nauczycielem historii i logiki (następnie propedeutyki filozofii) w Liceum Ogólnokształcącym im. Stefana Żeromskiego w Bielsku - Białej. Jednocześnie prowadził zajęcia w szkolnictwie zawodowym dla pracujących. W 1965 roku podejmuje pracę w Zakładzie Badań Historycznych Śląskiego Instytutu Naukowego w Katowicach. Tam też w lipcu 1971 roku broni pracę doktorską pt. „Włókniarze bielsko - bialskiego okręgu przemysłowego w okresie wielkiego kryzysu 1925-1933”. Od tego momentu wiąże swą działalność naukową i dydaktyczną z Uniwersytetem Śląskim, najpierw (w latach 1971-1973) z Sekcją (Zakładem) Nauk Humanistycznych Filii w Cieszynie, a od roku 1974 z Instytutem Historii Wydziału Nauk Społecznych w Katowicach na stanowisku adiunkta. Specjalizował się w zakresie nowożytnej i najnowszej historii Polski, ze szczególnym uwzględnieniem problematyki śląskiej. W 1981 roku w formie książkowej publikuje swą rozprawę habilitacyjną pt. „Południowo - zachodnie kresy Rzeczypospolitej 1918-1939. Społeczne warunki integracji”. We wrześniu tegoż roku uzyskuje stopień doktora habilitowanego nauk humanistycznych w zakresie historii. Na stanowisko docenta zostaje powołany 1 lutego 1983 roku. W roku akademickim 1978/1979 wraca do cieszyńskiej Filii Uniwersytetu Śląskiego w celu kadrowego wzmocnienia Samodzielnego Zakładu Nauk Społeczno - Politycznych. Przez pewien czas pełnił funkcję kierownika Zakładu, a później prodziekana Wydziału Pedagogiczno - Artystycznego w Cieszynie. Był poszukiwaczem prawdy historycznej, niezwykle rzetelnym i wnikliwym. Popularyzował wiedzę historyczną jako działacz i prelegent Polskiego Towarzystwa Historycznego. W swoim dorobku naukowym pozostawił wiele prac, które ukazały się w formie książkowej lub były drukowane w różnych periodykach. Nie zapomniał o swojej rodzinnej miejscowości. Uczestniczył w pracach Koła Historycznego. W 1977 roku ukazała się jego książka pt. „Szkice z przeszłości Czechowic - Dziedzic”, pierwsze tego typu opracowanie o miejscowości. Był dość częstym gościem w Czechowicach - Dziedzicach, w pomieszczeniach Miejskiego Domu Kultury wygłaszał prelekcje. W „Kalendarzu Beskidzkim” w latach 1961-1977 opublikował kilka artykułów traktujących o przeszłości miasta. Zmarł 29 lipca 1984 roku i został pochowany na małym cmentarzu w Cieszynie - Bobrku. Środowisko akademickie poniosło ogromną stratę. Przez lata swej pracy wniósł znaczny wkład w polską naukę, oświatę i wychowanie. Pasjonowała Go historia, ale interesował się również filozofią, socjologią, etyką, estetyką, literaturą, i językoznawstwem. W dowód pamięci władze Czechowic - Dziedzic nazwały jedną z ulic w centrum miasta Jego imieniem.