Jurczyk Emil

nauczyciel, społecznik, działacz ruchu regionalnego. Urodził się 5 maja 1901 roku w Zabrzegu w rodzinie chłopskiej. Jego ojcem był Jan Jurczyk, a matką Tekla z Mynarskiech. Ukończył Szkołę Ludową w Zabrzegu i Szkołę Wydziałową w Czechowicach. Od dzieciństwa zdradzał wielki talent muzyczny grając na harmonii i skrzypcach. Kiedy w 1916 roku wstąpił do Seminarium Nauczycielskiego Towarzystwa Szkoły Ludowej w Białej Krakowskiej nadal kontynuował swoją muzyczną edukację pod kierunkiem profesora muzyki Mieczysława Augustowicza, w szkolnej orkiestrze grał na skrzypcach. Po śmierci pierwszego nauczyciela muzyki, zostaje uczniem profesora Władysława Koterbskiego, znanego później muzyka - kompozytora. Z profesorem Koterbskim występował na estradzie grając na skrzypcach solo, w zespole kameralnym lub w orkiestrze. W tym też czasie dyrygował szkolną orkiestrą, Nie ukończył wtedy Seminarium Nauczycielskiego, gdyż w latach 1918 -1919 odbył służbę wojskową i jako ochotnik wziął udział w wojnie z Czechami o Śląsk Cieszyński. W tym czasie spotkała go wielka życiowa tragedia. W marcu 1920 roku uległ wypadkowi kolejowemu. W szpitalu wojskowym w Dziedzicach lekarze uratowali mu życie, ale amputowali rękę. Musiał zrezygnować z wymarzonych studiów muzycznych i pożegnać się z karierą muzyczną na zawsze. We wrześniu 1920 roku zdał egzamin dojrzałości w Seminarium Nauczycielskim w Białej i rozpoczął pracę jako nauczyciel. W latach 1920-1933 pracował w kilku szkołach w Czechowicach. Były to szkoły nr 1,2,3. W tej ostatniej szkole w latach 1930-1931 był kierownikiem. Od 1933 do wybuchu II wojny światowej pełnił funkcję kierownika szkoły w Pierśćcu w powiecie cieszyńskim. W tym czasie był aktywnym działaczem Polskiego Towarzystwa Pedagogicznego na Śląsku Cieszyńskim, a od 1924 roku sekretarzem Ogniska Związku Polskiego Nauczycielstwa Szkół Powszechnych w Czechowicach, którego powstanie zainicjował. Był znanym społecznikiem. Będąc kierownikiem w Pierśćcu zapewnił pomoc finansową dwojgu wybitnie uzdolnionym uczniom, dzięki czemu mogli kontynuować naukę. W 1935 roku ówczesny prezydent Polski Ignacy Mościcki wręczył mu Srebrny Krzyż Zasługi, niedługo potem otrzymał Złoty Krzyż Zasługi. Po zakończeniu II wojny światowej na krótko objął swą przedwojenną placówkę w Pierśćcu. Od 1 stycznia 1946 roku został zatrudniony w Szkole Powszechnej w Dziedzicach, a od 1958 roku także w Liceum Ogólnokształcącym. W toku pracy nauczycielskiej podnosił kwalifikacje zawodowe. Przed wojną ukończył 2 - letni Instytut Nauczycielski w Katowicach, a po wojnie w latach 1948-1951 studiował w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Katowicach. Nadal angażował się w działalność społeczną pracując w ogniwach Związku Nauczycielstwa Polskiego w powiecie bielskim i cieszyńskim. W 1957 roku przechodzi na emeryturę, ale nie zrywa kontaktu ze środowiskiem nauczycielskim, o czym świadczy licznie zachowana korespondencja. Aktywnie działał w Kole Historycznym, w którym pełnił rolę sekretarza. Wraz z kolegami - członkami Koła podejmuje działania w celu ochrony zabytków, źródeł pisanych, rzeczy materialnych będących świadectwem naszej historii. Sam również spisywał dzieje ludzi i opisywał zdarzenia z przeszłości. Pozostawił setki stron rękopisów. W swoim rodzinnym Zabrzegu służył pomocą ludziom starszym w załatwianiu różnych spraw. Zmarł 30 października 1976 roku. Został pochowany na cmentarzu w rodzinnej miejscowości. Pozostał na trwałe we wdzięcznej pamięci społeczności, pośród której żył i pracował.