W październiku 2022 roku zapraszamy na wycieczkę do Krakowa. Termin 8 październik 2022 r. Wyjazd spod MDK Czechowice-Dziedzice o godzinie 8:00. Powrót ok. 21:00. Ilość miejsc: 45 Koszt: 130,00 zł ( w tym 80, 00 zł zbiera przewodnik w autokarze). Program: 1/ Muzeum Narodowe w Krakowie, wystawa "Łempicka". 2/ Muzeum Narodowe w Krakowie, wystawa "Nowy początek. Modernizm w II RP. 3/ Muzeum Narodowe w Krakowie, Pawilon Czapskich "Sztuka nowoczesna z kolekcji Książąt Lubomirskich". 4/ Zamek Królewski na Wawelu, Królewski Rembrandt na Wawelu "Jeździec polski" ze zbiorów The Frick Collection w Nowym Jorku
Po kliknięciu w "Czytaj dalej" plakat informacyjny
Towarzystwo Przyjaciół Czechowic-Dziedzic zwraca się z serdeczną prośbą aby osoby posiadające ciekawe pamiątki z czasów organizacji wyścigów kartingowych w naszym mieście, skontaktowały się z Anną Wlazło (Przewodnicząca TPCZ-DZ) tel. 692568264 lub Jackiem Cwetlerem (Kustosz Izby Regionalnej) tel. 606417419. Szczególnie miło będzie uświetnić tymi pamiątkami wystawę która odbędzie się w dniu 23.09.2022 w Miejskiej Bibliotece Publicznej podczas 5 Czechowickiej Nocy Kultury. Jakiekolwiek zdjęcia gokartów, medale, proporce, szarfy, plakaty przyniosą radość nie tylko świadkom tych wydarzeń, ale również naszym młodym mieszkańcom. Anna Wlazło Przewodnicząca Towarzystwa Przyjaciół Czechowic-Dziedzic
We wrześniu zapraszamy na wykład Jacka Cwetlera o historii kartingu w Czechowicach-Dziedzicach. miejsce: Miejski Dom Kultury Czechowice-Dziedzice - "Piwnica Muz" termin: 19 wrzesień 2022r., godz. 18:30
Wstęp wolny.
Zapraszamy Anna Wlazło i Jacek Cwetler
Po kliknięciu w "Czytaj dalej" plakat informacyjny
We wrześniu zapraszamy na wycieczkę: Rejs po Kanale Gliwickim i zwiedzanie gliwickiej palmiarni. Termin: 25 wrzesień 2022 r. (niedziela) Wyjazd spod MDK Czechowice-Dziedzice o godzinie 7:00 powrót ok. 20:00. Ilość miejsc: 45 Zapisy od sierpnia 2022 r., w sekretariacie MDK Czechowice-Dziedzice. Koszt: 230,00 zł/osoby (180,00 zł zbiera przewodnik w autokarze).
1) Rejs po Kanale Gliwickim O 7:00 autobus odjeżdża spod MDK Czechowice do Mariny Gliwice. Tam przesiadamy się do tamtejszego autokaru i jedziemy do Koźla. Ok. godziny 8:00 autokar przywozi wszystkich z Mariny Gliwice do Koźla. O godzinie 9:00 wypływamy z Koźla na 6-godzinny rejs do Mariny Gliwice. Trasa wycieczki liczy 40 km, do pokonania aż 6 śluz.
2) Palmiarnia w Gliwicach Budynek palmiarni to nowoczesna konstrukcja architektoniczna o powierzchni użytkowej 2000 m2. Rośnie w nim ponad 5600 roślin, a najstarsze okazy mają ponad 150 lat. Palmiarnia jest podzielona na pięć pawilonów tematycznych – piąty, akwarystyczny, oddano do użytku w 2012. W pierwszych czterech, oprócz egzotycznych roślin, znajdują się również terraria z gadami, akwaria z żółwiami i płaszczkami, klatki z egzotycznymi papugami i kanarkami oraz terrarium z liśćcami. Pierwsze szklarnie na terenie obecnego parku Chopina w Gliwicach skonstruowano już około roku 1880. Obecna palmiarnia powstała w 1924 i od tego czas była wielokrotnie przebudowywana.
Zapraszamy Anna Wlazło i Jacek Cwetler
Po kliknięciu w "Czytaj dalej" plakat informacyjny
W sierpniu zapraszamy na wycieczkę do Lublina i jego okolic.
Termin: 13-14 sierpień 2022r. Wyjazd 13 sierpnia 2022r., o godzinie 6:00 spod MDK Czechowice-Dziedzice. Powrót 14 sierpnia br., ok 22:00. Ilość miejsc: 45 Zapisy od 13 czerwca 2022 r, w sekretariacie MDK Czechowice-Dziedzice. Koszt: 490,00 zł./os., w tym 120,00 zł/os zbiera w autokarze przewodnik na bilety, wejściówki i przewodników. Nocleg i śniadanie w Hotelu "Lublin", a obiadokolacja w restauracji "Trybunalska", Lublin, Rynek 4. W programie: Wystawa: "Tamara Łempicka - Kobieta w podróży", Zamek w Lublinie. Kaplica zamkowa na Zamku w Lublinie Pałac w Kozłówce Muzeum Bolesława Prusa w Nałęczowie Muzeum Czartoryskich w Puławach, w tym Świątynia Sybilli i Pałacyk gotycki..
Tamara Łempicka (1898–1980) – nazywana baronową z pędzlem – wykreowała wizerunek nowoczesnej i niezależnej kobiety sukcesu, dzięki któremu stała się ikoną swoich czasów, a jej nazwisko stało się rozpoznawalne zarówno na Starym Kontynencie, jak i w krajach obu Ameryk. Tamara Łempicka, a właściwie Tamara Rozalia Gurwik-Górska, przyszła na świat prawdopodobnie 16 maja 1898 roku w Warszawie, choć zarówno sama data, jak i miejsce jej narodzin do dziś budzą wątpliwości. Wiadomo, że lata dzieciństwa spędziła w luksusie, a rodzice obracali się w towarzystwie zamożnych rodów carskiej Rosji. Jako młoda dama pobierała nauki na pensji dla dziewcząt w Lozannie, skąd często wyjeżdżała do Polski, Francji oraz Włoch. Podróże do europejskich stolic przyczyniły się do poznania kultur innych krajów i uwrażliwiły Tamarę na sztukę wielkich mistrzów. To właśnie wizyty w zagranicznych muzeach miały wpływ na późniejszą twórczość artystki. Już jako młoda dziewczyna Tamara wykazywała niezwykły talent plastyczny, szybko osiągając biegłość w rysunku i akwareli. Nie dziwi zatem fakt, że w wieku dwudziestu kilku lat dała się poznać światu jako jedna z najważniejszych przedstawicielek malarstwa epoki art déco, charakteryzującego się klasycyzującym zgeometryzowaniem oraz dążeniem do syntetycznego ujmowania form. W Paryżu lat 20. XX wieku zasłynęła jako świadoma artystka posługująca się własnym językiem artystycznym, charakteryzującym się mocnym rysunkiem, wyrazistym światłocieniem, surową formą i ostrym kolorem, którym podporządkowała tworzone portrety, akty oraz martwe natury. Jak sama podkreślała, w malarstwie najważniejsze było dla niej zawarte w dziele hellenistyczne pojęcie piękna, a tym samym ład, harmonia, proporcja i rytm. Tamara Łempicka przez całe życie pozostała wierna klasycznym ideałom, mimo zmian stylów oraz eksperymentowania z materiałem, techniką, formą oraz tematem. Życie Tamary jest nierozerwalnie związane z podróżowaniem, wypełnione mieszanką romansów, nieposkromionym pragnieniem szczęścia, przeplatającym się z nieustannym strachem przed porzuceniem, samotnością oraz wojennym niepokojem i tułaczką po świecie. Mimo że przyszło jej żyć w burzliwych czasach politycznych oraz społeczno-kulturowych przemian jej niesłabnąca determinacja i potrzeba osiągnięcia sukcesu przyczyniły się do stworzenia własnej legendy. Tamara Łempicka wykreowała postać artystki wszechczasów, a umiejętne manipulowanie faktami ze swojego życia w połączeniu z elegancją i wrodzonym wdziękiem sprawiły, że potrafiła oczarować każdego, kto pojawił się na jej drodze. Wystawa „Tamara Łempicka – kobieta w podróży” jest zaproszeniem do świata lat 20. i 30. XX wieku, czyli do niezwykłej epoki podporządkowanej nowemu stylowi, jakim było art déco. Dzieła artystki nierozerwalnie związane z jej życiem, prezentowane w otoczeniu przedmiotów codziennego użytku – mebli, wyrobów rzemiosła artystycznego, strojów oraz maszyn – mają przybliżyć Państwu niezwykłe życie Tamary Łempickiej, jednej z największych artystek XX wieku.
Zapraszamy Anna Wlazło i Jacek Cwetler
Po kliknięciu w "Czytaj dalej" plakat informacyjny
28 maja br. Miejski Dom Kultury wspólnie z radnym miejskim Jerzym Bożkiem zorganizował rajd rowerowy "Szlakiem drewnianych kościołów". Podczas rajdu nie było za wiele czasu aby opowiedzieć o architekturze drewnianych budowli sakralnych naszego regionu, dlatego w czerwcu zapraszamy na wykład Jacka Cwetlera pt. "Drewniane kościoły na Śląsku". Termin: 20 czerwiec 2022r., godz. 18:30. Miejsce: "Piwnica Muz", MDK Czechowice-Dziedzice. Wstęp wolny.
Autor wykładu, w szczególny sposób przybliży dzieje kościołów, które odwiedzili uczestnicy majowego rajdu rowerowego, czyli: Kościół św. Marcina – drewniany barokowy kościół znajdujący się w Ćwiklicach w powiecie pszczyńskim. Kościół znajduje się na Szlaku Architektury Drewnianej województwa śląskiego w pętli pszczyńskiej. Pierwsze wzmianki o kościele położonym w tym miejscu pochodzą z 1326 roku. Obecny kościół został wzniesiony na zrębach pierwotnej świątyni, przez długi czas uważano, że stało się to na przełomie XVI i XVII wieku, ale ostatnie badania drewna pobranego z więźby ze świątyni wskazują, że pochodzi ona z lat 1464–1466. Ćwiklicka świątynia jest obok kościoła w Łaziskach, prawdopodobnie najstarszym kościołem drewnianym na Śląsku o konstrukcji zrębowej. Kościół został wybudowany w stylu gotyckim, jednak w ciągu swojej historii przeszedł wiele zmian. Został przebudowany w XVIII wieku, zaś na przełomie XIX i XX wieku, podczas prac remontowych oryginalny kształt kościoła został zdeformowany. W 2010 roku, powódź zniszczyła podwaliny i posadzkę świątyni, od tego czasu przechodzi remont. Kościół św. Marcina jest orientowaną budowlą drewnianą o konstrukcji zrębowej. Prezbiterium zamknięte jest ścianą prostą. Przy nim (od północy) mieści się kruchta – dawna zakrystia, natomiast od strony południowej mieści się zakrystia o konstrukcji szkieletowej. Nad nawą i prezbiterium dachy siodłowe kryte gontem. Od zachodu wieża konstrukcji słupowej, wzniesiona na planie kwadratu, w dolnej partii wtopiona w korpus kościoła, nakryta baniastym hełmem z latarnią Wystrój kościoła pochodzi z połowy XVIII i jest dość jednolity. We wnętrzu znajdują się trzy późnobarokowe ołtarze: ze św. Marcinem na obrazie i dwa boczne, pod wezwaniem Matki Bożej i Ukrzyżowania. Wart uwagi jest XV-wieczny tryptyk z Matką Boską i Dzieciątkiem w kaplicy bocznej oraz ołtarzyk św. Barbary pod wieżą. Interesujące są również drzwi z okuciami i zamkami z XVI w. prowadzące do kaplicy dołączonej do nawy, rokokowa chrzcielnica w kształcie anioła podtrzymującego urnę oraz ambona również w stylu rokoko (aktualnie zdemontowana). Na ścianach polichromia z końca XVII w., w prezbiterium sceny z życia patrona parafii św. Marcina Biskupa. Organy – obecne zbudowane w 1982 r. przez kobiórskiego budowniczego p. Zasadę. Wcześniejsze, z ok. 1880 r., pochodzące z warsztatu Heinricha Dürschlaga, znajdujące się obecnie w Muzeum Organów Śląskich w Akademii Muzycznej w Katowicach, zostały zrekonstruowane w oparciu o zachowane części i badania porównawcze. Kościół pw. św. Klemensa Papieża w Miedźnej, powiat pszczyński, archidiecezja katowicka. Kościół znajduje się na Szlaku Architektury Drewnianej województwa śląskiego w pętli pszczyńskiej. Kościół i Parafia w Miedźnej istnieją od co najmniej 700 lat. Pierwsza pisemna wzmianka o istnieniu Parafii Miedźna z 1326 r sporządzona została przez księdza Andrzej de Verulis z Biskupstwa Krakowskiego. Odnotował on Parafię Miedźna w wykazie parafii zobowiązanych do Świętopietrze wynoszącego 4,5 skojca. Niewątpliwym więc jest, że kościół pod wezwaniem św. Klemensa oraz parafia wtedy już istniały. Kościół rozbudowano w XVII w., powiększając nawę główną i łącząc ją z dzwonnicą stojącą dotychczas osobno, rozbudowując w ten sposób kościół z 1326 roku. Kościół orientowany, konstrukcji zrębowej z wieżą. Prezbiterium zamknięte ścianą prostą, z zakrystią od północy. Dach siodłowy pokryty gontem, nad nawą wieżyczka na sygnaturkę z latarnią. Wokół świątyni soboty osadzone na słupach z mieczowaniami, wokół wieży oszalowane. Wokół ścian prezbiterium wydatne zadaszenie gontowe. Prezbiterium przykryte pozornym sklepieniem kolebkowym o łuku segmentowym. W nawie strop płaski. Chór muzyczny drewniany osadzony na czterech słupach. Wyposażenie głównie barokowe. Ołtarz główny późnobarokowy z 1 połowy XVIII w., tablicowy, z grupą Świętej Trójcy w zwieńczeniu. Po bokach bramki z rzeźbami św. Piotra i św. Pawła. W ołtarzu obraz przedstawiający postać papieża, św. Klemensa z XIX w. Obrazy boczne również późnobarokowe. Kościół parafialny pw. św. Jana Chrzciciela – kościół parafialny w Grzawie, w gminie Miedźna, w powiece pszczyńskim. Kościół znajduje się na Szlaku Architektury Drewnianej województwa śląskiego w pętli pszczyńskiej. Pierwszy kościół istniał tu już prawdopodobnie w XIV wieku. Obecny wzniesiony został na początku XVI wieku. W latach 1580 - 1628 w posiadaniu protestantów, później odzyskany przez katolików i prawdopodobnie przebudowany ok. 1690 r. Kościół drewniany o konstrukcji zrębowej, na podwalinach z kłód dębowych, orientowany, z wieżą konstrukcji słupowej od strony zachodniej. Dachy nad prezbiterium i nawą siodłowe, kryte gontem. Nad nawą barokowa, sześcioboczna wieżyczka na sygnaturkę z latarnią, kryta blachą. Wieża o ścianach pochyłych, zwieńczona dachem namiotowym, krytym blachą, przechodzącym w ośmioboczną, barokową latarnię. Na zewnątrz kościół otoczony sobotami. Ściany prezbiterium i nawy powyżej dachu sobót szalowane deskami. Od południa, w kruchcie, odrzwia z zachowanym fragmentem ostrołukowego, gotyckiego nadproża. Wnętrza nakryte płaskimi stropami. Chór muzyczny podparty na czterech słupach, nowszy niż reszta świątyni. Wyposażenie wnętrza głównie barokowe, z XVII i XVIII wieku, częściowo również XIX-wieczne. Ołtarz główny barokowy z końca XVII w., odnowiony w 1870 r., z bogatą dekoracją snycerską, z rzeźbami św. Piotra i św. Pawła oraz obrazem z 1690 r. przedstawiającym Matkę Boską z Dzieciątkiem. Organy barokowe, z XVII w. Kilka obrazów z XVIII w. Od południa, zachodu i północy kościół otoczony jest drewnianym ogrodzeniem budowanym na zrąb, z gontowym, dwuspadowym daszkiem. W ogrodzeniu dwie murowane, tynkowane bramki z wejściami zamkniętymi półkoliście i nakrytymi siodłowymi daszkami gontowymi. Ogrodzenie od wschodu wykonane z desek rozpiętych między murowanymi słupkami. Kościół św. Barbary – rzymskokatolicki kościół parafialny, znajdujący się w miejscowości Góra (gmina Miedźna) w powiecie pszczyńskim. Kościół znajduje się na Szlaku Architektury Drewnianej województwa śląskiego w pętli pszczyńskiej. Zbudowany został jako kaplica filialna zapewne w II połowie XVI w. W latach 1580-1628 w rękach protestantów (kalwinistów). Do niewielkiej, zamkniętej wielobocznie w typie małopolskim kaplicy z oszalowanymi ścianami była niegdyś dostawiona wieża o konstrukcji słupowej, nakryta obitym blachą hełmem z latarnią. Rozbudowany w 1950 roku przez przesunięcie wieży i dodanie nawy. Orientowany. Drewniany, konstrukcji zrębowej, częściowo na podmurowaniu ceglanym. Prezbiterium (dawna kaplica) zamknięte trójbocznie, przy nim od północy nowsza, murowana zakrystia. Nawa szersza i wyższa od prezbiterium, na rzucie prostokąta. Przy niej dawna wieża o ścianach podbitych gontem, częściowo wtopiona w korpus kościoła. Podczas rozbudowy w 1950 r. usunięto hełm wieży, zamiast niego wstawiając drewniany dach namiotowy o kształcie ostrosłupa. Na zewnątrz prezbiterium i nawę otaczają otwarte soboty wsparte na słupach z zastrzałami. Powyżej sobót ściany szalowane deskami. Dachy nawy i prezbiterium (o nierównych nachyleniach połaci), dach wieży oraz szerokie daszki sobót kryte gontem. Prezbiterium nakryte stropem płaskim, w nawie strop z fasetą. Chór muzyczny drewniany, wsparty na dwóch słupach, nowszy. We wnętrzu kościoła nie zachowały się prawie żadne ruchome zabytki. Krzyż ołtarzowy pochodzi z XVIII w., dwa krucyfiksy (barokowy i ludowy) - z XIX w. Kościół św. Marcina – drewniany barokowy kościół znajdujący się w Jawiszowicach w powiecie oświęcimskim, znajdujący się na szlaku architektury drewnianej województwa małopolskiego. Kościół parafialny św. Marcina w Jawiszowicach zbudowano w 1692 r., na miejscu spalonego wcześniejszego kościoła z 1511 r., który, jak głosi przekaz ludowy, został, prawdopodobnie przypadkowo, podpalony przez syna ówczesnego organisty. Kościół parafialny św. Marcina jest jednonawowy, konstrukcji zrębowej, podbity gontem. Świątynia otoczona jest zamkniętymi podcieniami (sobotami). We wnętrzu znajdują się trzy ołtarze (główny i dwa boczne). Ołtarz główny pochodzi prawdopodobnie z ok. 1700 r., a ołtarze boczne z XIX wieku. Prezbiterium kościoła nakrywa płytkie pozorne sklepienie kolebkowe, a nawę strop. Na profilowanej belce tęczowej pomiędzy nawą i prezbiterium umieszczony jest barokowy krucyfiks oraz posągi Matki Boskiej, św. Jana Ewangelisty i św. Marii Magdaleny. Ambona jest rokokowa. Stalle są późnobarokowe, a konfesjonał z figuralnymi malowidłami na zaplecku i na drzwiach jest wczesnobarokowy. Ciekawym zabytkiem jest kamienna kropielnica o charakterze ludowym, wykonana zapewne w XVII w. W kościele znajduje się też kilka obrazów barokowych. Parafia pod wezwaniem Podwyższenia Krzyża Świętego w Starej Wsi – parafia rzymskokatolicka znajdująca się w Starej Wsi. Należy do dekanatu Wilamowice diecezji bielsko-żywieckiej. Została po raz pierwszy wzmiankowana w spisie świętopietrza parafii dekanatu Oświęcim diecezji krakowskiej z 1326 pod nazwą Antiquo Willamowicz. Drugi kościół zaczęto wznosić w 1522 z fundacji Krzysztofa Bilbersteina-Starowiejskiego, konsekrowano go w 1530. W latach 1530–1630 właściciele wsi zostali arianami, w tym czasie w okolicznych miejscowościach zapanował również kalwinizm, jednak kościół w Starej Wsi pozostał przez ten okres katolickim.
Zapraszamy Anna Wlazło i Jacek Cwetler
Po kliknięciu w "Czytaj dalej" plakat informacyjny
Termin: 18 czerwiec 2022 r., wyjazd o 6:00 spod MDK Czechowice-Dziedzice, powrót ok. 23:00. Liczba miejsc:45 Koszt: 180 00 zł/os. w tym 60,00 zł./os. zbiera przewodnik w autokarze. Program wycieczki:
1/ Muzeum Kinematografii. 2/ Centrum Nauki i Techniki EC1. 3/ Czas wolny na ulicy Piotrkowskiej.
Muzeum Kinematografii w Łodzi – muzeum gromadzące filmy, plakaty, elementy scenografii, urządzenia techniczne oraz inne pamiątki związane z kinematografią. Jest jedynym w Polsce muzeum chroniącym zabytki z dziedziny techniki i sztuki filmowej. Działalność muzeum stanowi kontynuację utworzonego w 1976 w Muzeum Historii Miasta Łodzi Działu Kultury Filmowej i Teatralnej, w 1984 roku przekształconego w oddział, a w 1986 w samodzielną placówkę. Wtedy też przeniesiono zbiory do nowej siedziby, którą został Pałac Karola Scheiblera. Dziewiętnastowieczny budynek, zlokalizowany na terenie parku Źródliska i stanowiący część kompleksu muzealnego Księży Młyn. Muzeum Kinematografii jest jedynym muzeum o takim profilu w Polsce. Założycielem i pierwszym dyrektorem muzeum był dr Antoni Szram. Muzeum zajmuje przestrzeń dawnego pałacu Karola Scheiblera, ale także przylegającą do niego wozownię. W zbiorach muzeum znajduje się około 50 000 eksponatów, w tym ok. tysiąc filmów na taśmach celuloidowych i wideo. Na wystawach stałych "Tajemnice planu filmowego" i "Cud ożywionej fotografii" prezentowane są urządzenia związane z rozwojem technologicznym kina (historyczne projektory, kamery, stoły montażowe), plakaty i fotosy filmowe, elementy scenografii i zaaranżowane plany filmowe czy lalki wykorzystywane w animacji. W jednym z pomieszczeń prezentowana jest oryginalna scenografia do filmu "Latająca maszyna". Muzeum posiada również latarnie magiczne, mutoskop oraz jedyną w Polsce "PanoramęCesarską" czyli fotoplastikon, etc. Ważnym miejscem muzeum jest otwarta w 2015 ekspozycja poświęcona polskiej animacji „Pałac pełen bajek”. Na parterze pałacu znajduje się ekspozycja wnętrz pałacowych (pokój kredensowy, jadalnia, palarnia, sala balowa, szatnia, gabinet, pokój pani domu, ogród zimowy i okazała klatka schodowa). Były one gotową scenografią dla polskich filmów, takich jak: "Ziemia obiecana", "Pavoncello" "Jak daleko stąd jak blisko", czy dwóch odcinków "Stawki większej niż życie" (odc. IV Cafe Rose oraz odc. VI Żelazny krzyż). Pałac pojawia się przez chwilę w filmie Davida Lyncha "Inland Empire". Przy muzeum działa kino "Kinematograf", prezentujące filmy niszowe – polskie filmy przedwojenne, dokumenty, animacje oraz współczesne kino artystyczne. Od 1990 Muzeum organizuje festiwal filmów dokumentalnych -Festiwal Mediów "Człowiek w Zagrożeniu". 1 czerwca 2011 przed wejściem do muzeum odsłonięto rzeźby kotów Filemona i Bonifacego.
Centrum Nauki i Techniki EC1 – centrum nauki znajdujące się w zrewitalizowanej Elektrowni Łódzkiej, przy ul. Targowej 1/3 w Łodzi.. Centrum zostało otwarte 7 stycznia 2018 roku i wchodzi w skład kompleksu EC! Łóź – Miasto Kultury. Instytucja współprowadzona jest przez Miasto Łódź oraz Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego. Nazwa EC1 to akronim odwołujący się do późniejszej, lecz także historycznej nazwy obiektu, czyli elektrociepłowni nr 1 w Łodzi. Centrum nauki jest skierowane do szerokiego grona odbiorców mając na celu popularyzację nauki, techniki oraz aktywizację zwiedzających w poznawaniu świata. Interaktywne eksponaty pozwalają wykonywać zwiedzającym eksperymenty m.in. z zakresu: akustyki, magnetyzmu, elektromagnetyzmu, optyki, przewodnictwa cieplnego i radioaktywności. Centrum Nauki i Techniki EC1 powstało w dawnych budynkach pierwszej łódzkiej elektrowni. Historyczna zabudowa, w której znajduje się część ekspozycji została zbudowana w 1929 roku, jako rozbudowa działającej od 1907 Elektrowni Łódzkiej. Nowe budynki były nazywane „nową centralą”, ponieważ oprócz zwiększenia mocy produkcyjnej, przeniesiono także oraz scentralizowano nadzór i sterowanie nad poszczególnymi urządzeniami i procesami niezbędnymi w produkcji energii elektrycznej. Na początku lat 50. Elektrownia Łódzka, została zmodernizowana i była w stanie produkować parę technologiczną na potrzeby łódzkiego przemysłu. Jednak dopiero w latach 60. zmieniono nazwę Elektrowni Łódzkiej na Elektrociepłownię nr 1, wiązało się to bezpośrednio z ukończeniem budowy Elektrociepłowni nr 2 oraz utworzeniem Łódzkiego Zespołu Elektrociepłowni. W takiej formie całość pracowała na rzecz miasta Łodzi do roku 2000. Hala maszyn (wcześniejsza) – budowla o formach wczesnomodernistycznych z secesyjnym detalem we wnętrzach. Projekt został wykonany ok. 1905 przez architekta Diettmara. Projekt rozbudowy Elektrowni Łódzkiej (modernizm historyzujący) – przekształcenie pierwotnego projektu wykonał architekt Dawid Lande. Proces rewitalizacji kompleksu EC1 prowadzony pod nadzorem konserwatorskim rozpoczął się w 2010 r. i był podzielony na dwa etapy: EC1 Wschód EC1 Zachód. Powierzchnia ekspozycji wynosi ponad 18 tys m², a całkowity koszt jej wyposażenia wyniósł 45,5mln zł. Ekspozycja stała składa się z trzech ścieżek tematycznych: „Przetwarzanie energii”, „Rozwój wiedzy i cywilizacji”, oraz „Mikroświat – Makroświat”. Ekspozycja wzbogacona jest o audytorium, sferyczne kino 3D oraz przestrzenie laboratoryjne podzielone zgodnie z tematyką ścieżek. W sezonie letnim dostępny jest dla zwiedzających taras widokowy, zlokalizowany na szczycie ok. 40 metrowej chłodni kominowej. Historyczna część ścieżki obejmuje: relacje byłych pracowników, materiały archiwalne, historie miejsca od powstania do chwili obecnej, łódzki kontekst historyczny, znaczenie dla łódzkiej oraz krajowej energetyki. Techniczna część ścieżki skupia się na wykorzystaniu, wędrówce i znaczeniu: węgla, wody/pary wodnej, powietrza (tlenu) oraz użytkowaniu i znaczeniu poszczególnych elementów elektrowni/elektrociepłowni w procesie produkcji energii cieplnej i energii elektrycznej. W skład ścieżki wchodzą dobrze zachowane pomieszczenia elektrowni wraz z oryginalnym lub odtworzonym wyposażeniem: Zmiękczalnia Pompownia Kotłownia Maszynownia Suwnica Rozdzielnia Nastawnia Chłodnia kominowa Kompresorownia
Szatnia pracownicza – zachowane i uzupełnione szafki pracownicze: stroje robocze oraz stroje i elementy codziennego użytku z lat 30, 50, 70. i 90. XX wieku. Plac węglowy (teren zewnętrzny) – kanały węglowe wraz z z przenośnikami taśmowymi, wyładowarki bramowe, popielnik, walczak, wirnik turbiny parowej. Ekspozycja w interaktywny sposób wykorzystuje część oryginalnych elementów dając możliwość symulacji: pracy kotła, pracy zaworów, pracy turbozespołu (model), pracy w nastawni i pracy przy dystrybucji wytworzonej energii elektrycznej. Ścieżka interaktywna przedstawia najciekawsze doświadczenia, eksperymenty oraz wynalazki będące kamieniami milowymi w rozwoju ludzkości.
Mikroświat – Makroświat Ścieżka wnikliwa, przedstawiająca świat w pełnej skali od mikroobiektów do największych obiektów we wszechświecie:
Mikroświat Nanolab – miejsce, gdzie przedstawione jest wykorzystanie nanotechnologii w technice, mikroskop stereoskopowy umożliwiający przyglądanie się z bliska ciekawym obiektom. Obiekty w skali świata mikroskopowego. Stanowiska przedstawiające zagadnienia związane z atomami, pierwiastkami, kwarkami.
Makroświat Stanowiska przedstawiające metody pomiaru odległości w kosmosie Obiekty w skali świata makroskopowego Ekrany sferyczne ze zbiorem informacji o Ziemi i gwiazdach.
Strefa człowiek w kosmosie Kamera badająca obecność fotosyntezy na powierzchni Ziemi Symulator zmniejszonej grawitacji Wirtualny symulator podróży kosmicznej.
Zapraszamy Anna Wlazło i Jacek Cwetler
Po kliknięciu w "Czytaj dalej" plakat informacyjny
W lipcu zapraszamy na wycieczkę do Krakowa. Termin: 16 lipiec 2022 Wyjazd o godzinie 8:00 spod MDK Czechowice-Dziedzice, powrót ok. godziny 20:00. Ilość osób: 45 Zapisy od 16 maja 2022 roku, w sekretariacie MDK Czechowice-Dziedzice Koszt: 90 zł/osoby, w tym 40 złotych na bilety i opłaty za przewodników muzealnych, które zbierze przewodnik w dniu wycieczki w autokarze. Program: 1/ Muzeum Narodowe w Krakowie 2/ Muzeum Dworek Jana Matejki w Krzesławicach. 3/ Spacer na Kopiec Kraka na Podgórzu, z którego rozciągają się się jedne z najpiękniejszych widoków Krakowa, wręcz pocztówkowe. 4/ Czas wolny na Kazimierzu.
Kilka słów o zwiedzanych obiektach Wystawa czasowa " Jacek Malczewski romantyczny". Jacek Malczewski należy do grona najwybitniejszych indywidualności sztuki polskiej, zajmuje szczególną pozycję w sztuce okresu Młodej Polski. Był malarzem, który w swoim ogromnym dorobku artystycznym pozostawił dzieła o treściach oscylujących wokół różnych problemów: ojczyzny, życia, śmierci, a także pomiędzy romantycznymi wizjami, a metafizyką. Inspirował się sztuką antyku, polskim romantyzmem, stosował młodopolską symbolikę. Był „poetą malarstwa i malarzem poezji” znajdującym właśnie w poezji, szczególnie tej z okresu romantyzmu, nieskończone źródło inspiracji. Była to twórczość wielowątkowa, będąca świadectwem jego wielkiej fantazji oraz wrażliwości neoromantyka i wyrafinowanego humanisty, malarza na wskroś przesiąkniętego polskością. W 2022 roku przypada 200. rocznica pierwszego wydania „Ballad i romansów” Adama Mickiewicza uznawanych za manifest polskiego romantyzmu. Rok 2022 został również ogłoszony Rokiem Romantyzmu Polskiego. Z tej okazji w Muzeum Narodowym w Krakowie zostanie pokazana wyjątkowa ekspozycja poświęcona romantyzmowi w twórczości Jacka Malczewskiego. Wystawa koncentrować się będzie wokół trzech wątków wyrosłych z tradycji romantycznych. Pierwszy to inspirowany Słowackim mesjanizm (m.in. obrazy z cyklu sybirskiego i wyjątkowa okazja, aby podziwiać kilka wersji słynnej Śmierci Ellenai), drugi to fascynacja folklorem i ludowymi legendami, baśniami z rusałkami, chimerami, faunami i aniołami, trzeci – rozważania Malczewskiego o sztuce, natchnieniu, odpowiedzialności i wyjątkowości Artysty. Na wystawie prezentowane będzie ponad 150 prac Malczewskiego ze zbiorów muzealnych i z kolekcji prywatnych. Ekspozycję wzbogacą zdjęcia archiwalne Malczewskiego i teksty literackie korespondujące z pracami artysty. Kurator: Urszula Kozakowska- Zaucha Współautor scenariusza: prof. Bartosz Korzeniewski Koordynator: Olga Pawlak Projektant aranżacji: Magdalena Bujak
Dworek Jana Matejki w Krzesławicach – Muzeum Pamiątek po Hugonie Kołłątaju i Janie Matejce – staropolski dworek wystawiony w 1826 roku. Jest to typowa parterowa rezydencja wiejska z dobudówką mieszczącą niegdyś pracownie Jana Matejki. Całość przykrywa dach gontowy, a od frontu dostawiona jest weranda zaprojektowana przez Matejkę. Dworek otoczony jest 4-hektarowym parkiem. Od 1966 roku pełni funkcję muzeum, które poświęcone jest twórczości Jana Matejki, a jedna z sal przypomina innego wybitnego mieszkańca Krzesławic, Hugona Kołłątaja.
Zapraszamy Anna Wlazło i Jacek Cwetler
Po kliknięciu w "Czytaj dalej" plakat informacyjny
